Opowiadanie o One Direction

niedziela, 15 września 2013

Rozdział 9

Gdy już zjedliśmy posiłek sporządzony prze Louis'a postanowiliśmy iść na spacer. Poszłam po torebkę. Spakowałam tam telefon, klucze, portfel, i inne duperele. Wyszliśmy z domu. Zamknęłam drzwi. Gdy wyszliśmy już podwórka poczułam jak ktoś łapie mnie za rękę. To był Lou. Splótł nasze palce. Szliśmy znajomą mi drogą. Nagle zobaczyłam znajomą postać. To była Cleo. Całowała się z jakimś facetem. Podeszliśmy bliżej. Para się od siebie oderwała.
-Cleo? Cleo Martinez-spytałam się stojąc obok brunetki.
-Tak o co chodzi?
-To ja Victoria. Victoria Clark. Chodziłyśmy razem do szkoły-wiedziałam ,że Louis i ten facet byli bardzo zdziwieni.
-Tori! Ile to już lat!? Co tam u ciebie?-spytała się mnie Martinez.
-A dobrze. A u ciebie? Aha to jest Louis-pokazałam na Tomlinsona.
-Też dobrze. Chwila, chwila! To Louis Tomlinson z One Direction!?-wykrzyczała tak głośno,że chyba Mia i Cat to usłyszały.
-Tak, tak-powiedziałam z obojętną miną i przewróciłam oczami. Dziewczyna spojrzała na nasze złączone ręce i zrobiła wielkie oczy.
-Czy wy jesteście razem?!-była zdziwiona z zarazem wkurzona. Popatrzyłam się na Louis'a a ona na mnie. Chciałam już powiedzieć ,że nie ale Lou mnie wyprzedził.
-Tak!
-Zabiję go!-pomyślałam.
-No to gratuluję!-odparł wysoki brunet. Zaraz, zaraz! Ja go znam.
-Jared!-wykrzyknęłam tak głośno ,ze aż ptaki odleciały. Kurwa! Wszyscy się na mnie patrzyli jak na wariatkę.
-Tak-powiedział spokojnym głosem West.
-Zabije Cię! Zobaczysz! Za to co zrobiłeś mojej przyjaciółce! Lepiej mnie trzymajcie bo zaraz go nie będzie na tym świecie!-byłam bardzo wkurzona. Louis mnie trzymał. Kurwa gdzie on ćwiczy!?
-Chwila, chwila ja cię chyba znam!? Ty jesteś przyjaciółką Mii!?
-Tak to ja a teraz spierdalaj gdzie pieprz rośnie i więcej się nie odzywaj do Mii. A ty Cleo lepiej uważaj na tego skurwysyna. On zmienia dziewczyny jak rękawiczki. Zresztą tak jak ty. Pasujecie do siebie-powiedziałam. Lou znowu wziął mnie za rękę i poszliśmy do parku. Usiedliśmy w moim ulubionym miejscu. Było tu dużo pachnących, kolorowych, kwiatów. Jezioro, drzewa, natura. Usiedliśmy na drewnianej ławce. Wpatrywaliśmy się w wodę. Nagle Louis powiedział.
-Nie wiedziałem ,że potrafisz być aż tak ostra.
-Szczerze? Ja też nie.
-Haha. A tak właściwie to kim oni byli?
-Cleo to moja dawna przyjaciółka ze szkoły. Odwróciła się ode mnie i od mojej drugiej przyjaciółki Marceliny bo znalazła sobie chłopaka. Wczoraj gdy szłam na spacer z Sophie wstąpiłam do Marceli. Powiedziała mi ,że Cleo odbiła jej chłopaka. A dziś była z byłym chłopakiem Mii tej niebieskowłosej.-skończyłam mówić.
-Aha. Dobra. To na przyszłość bedę wiedział ,żeby z tobą nie zadzierać-uśmiechnął się.

Walnęłam go z pięści lekko w ramię-kurde i jeszcze mnie bijesz! Poskarżę się mamusi!
-Debil.-stwierdziłam.
-I na dodatek mnie obraża!-zrobił minę obrażonego i się odwrócił.
-Przepraszam-powiedziałam. Lou nadal się nie odwracał. Kretyn.-co mam zrobić ,żebyś przyjął przeprosiny?
Odwrócił się. Uśmiechnął się cwaniacko.
-Mam dwie prośby ,które musisz wykonać. Wtedy Ci wybaczę.
-Jakie?-spytałam.
-Po pierwsze pocałuj mnie w policzek-wykonałam to-po drugie-wstał i uklęknął przede mną-Victorio Clark zostaniesz moją dziewczyną?-nie wiedziałam co powiedzieć. Owszem kocham go ale znamy się kilka dni. Victoria kurde powiedz
-Tak!-powiedziałam. Lou się uśmiechnął. Wstał i pocałował mnie namiętnie lecz delikatnie. Kocham go.
-Kocham Cię od kiedy tylko Cię obaczyłem z Sophie. Na początku pomyślałem ,że to twoje dziecko i ,że już kogoś masz. Postanowiłem wybić sobie ciebie z głowy. Ale gdy przyszliśmy do ciebie na ognisko znowu cię zobaczyłem. Znowu mogłem spojrzeć na twoje piękne brązowe oczy, twoje pełne malinowe usta, śliczne kości policzkowe. Kocham Cię. Nigdy nikogo bardziej nie kochałem.-poleciała mi łza-coś powiedziałem nie tak?
-Nie, nie. Nikt nigdy nie powiedział mi tylu pięknych słów. Kocham Cię-wtuliłam się w jego tors. Przez chwilę wdychałam zapach jego wody kolońskiej. Patrzyliśmy na jezioro. Po jakiejś godzinie postanowiliśmy wrócić do domu. Zastaliśmy tam moją mamę. Robiła właśnie obiad. Sophie bawiła się z Nelą. Podeszłam do mamy.
-Hej mamuś-powiedziałam z bananem na twarzy.
-Hej córuś. A co ty taka szczęśliwa. Jeszcze wczoraj wieczorem płakałaś-w tym momencie do kuchni wszedł Lou.-no i wszystko jasne.-powiedziała i westchnęła.
-Dzień dobry-rzekł Louis.
-Dzień dobry-odparła mama-za pół godziny będzie obiad.
-Dobrze. My idziemy na górę-rzuciłam i złapałam Tomlinsona na górę.
-Tylko grzecznie mi tam być!
-Tak, tak będziemy-krzyknęłam i zamknęłam drzwi. Lou najpierw rozglądał się z otwartą buzią a później usiadł na łóżku. Ja się rzuciłam na łóżko. Tommo położył się obok mnie.
-To co robimy?-spytał się i zabawnie poruszał brwiami.
-Zapomnij-odparłam i poszłam do garderoby-ja idę się przebrać w coś wygodniejszego a ty możesz sobie tu poszperać.
Gdy byłam już ubrana poszłam zobaczyć co Lou robi. Nigdzie go nie było. Zeszłam na dół. Zobaczyłam tam

Jak oni słodko wyglądają. Podeszłam bliżej.
-Hah mama twojego dziecka będzie bardzo zadowolona z takiego męża-powiedziałam a Lou spojrzał na mnie i się cwaniacko uśmiechnął.
-A ja już wiem ko będzie tą szczęściarą.
-Jestem bardzo ciekawa-odparłam i wzięłam łyka soku pomarańczowego.
-Ty-powiedział a ja wyplułam sok.
-Przepraszam ,ze co?! A skąd wiesz ,że ja się na to zgodzę?-powiedziałam wycierając pomarańczową ciecz z podłogi.
-Na pewno się zgodzisz.
Po obiedzie poszłam do swojego pokoju. Lou poszedł za mną. Zamknęłam mu drzwi przed nosem i przekręciłam klucz.
-Victoria proszę otwórz! Przepraszam!-walił w drzwi.
-Nie przyjmuję przeprosin!
-Victoria!-wykrzyknął i chyba odszedł. Wyjrzałam przez okno. Zobaczyłam tylko jak gdzieś idzie. Był smutny. Co ja kurwa zrobiłam. Nie wiedziałam co robić. Po chwili namysłu szybko wybiegłam za nim. Szedł z opuszczoną głową. Podbiegłam do niego i wskoczyłam mu na plecy. Nie wiedział co robić.

*Oczami Louis'a*
Gdy Victoria mi nie chciała otworzyć drzwi postanowiłem ,że pójdę jej kupić kilka róż bo wiedziałem ,że lubi kwiaty. Idę sobie a tu nagle ktoś wskakuje mi na plecy. Przestraszyłem się. Myślałem ,że to fanka. Robiłem wszystko ,żeby ten ktoś zszedł. Krzyczałem, skakałem i nic. Nagle poczułem zapach znajomych mi damskich perfum.
-Victoria!-krzyknąłem uradowany a brunetka zeszła. Gdy się odwróciłem to Tori rzuciła mi się na szyję.
-Przepraszam-powiedziała-przepraszam ,że nie chciałam Ci otworzyć. Kocham Cię.
-Ja też Cię przepraszam za to ,że powiedziałem o moich planach na przyszłość bez twojej zgody. Też cię kocham-odparłem i zatopiłem swoje wargi w jej malinowych ustach.
-Gdzie ty chciałeś iść-zapytała się mnie Vicki gdy szliśmy nie wiadomo gdzie.
-Zobaczysz-powiedziałem i ujrzałem kwiaciarnię. Niedaleko niej znajdował się mały park.
-Usiądź tu a ja zaraz przyjdę-powiedziałem wskazując na drewnianą ławkę. Wykonała moje polecenie.-tylko nie patrz gdzie idę.
Poszedłem do kwiaciarni. Przy kasie stał Tristian. Tak były Victorii.
-Co ty tu robisz?-spytał się mnie.
-Kupuję kwiaty a ty?-byłem bardzo wkurzony.
-Pracuję. Co tam u Victorii. Żyje jeszcze?
-Tak żyje. A dlaczego Cię wypuścili?
-Bo stwierdzili ,że nic złego się Victorii nie stało i musiałem tylko zapłacić a teraz przeprowadziłem się do Los Angeles. Postanowiłem zapomnieć o Victorii ale nie udaje mi się to. Często ją widzę. Kurwa patrz znowu ją widzę!-krzyknął odwróciłem się i zobaczyłem Tori.
-Ale ona tu naprawdę jest-stwierdziłem.
-Hejka co robisz? Tristian co ty tu robisz!?-odparł i zrobiła kilka kroków w tył.
-Pracuję. Victoria nie bój się już mnie. Zmieniłem się. Nie biję już nikogo. Postanowiłem zapomnieć o tobie, ułożyć sobie życie na nowo.
-Cieszę się-powiedziała.
-To słucham co chciałeś kupić?-spytał się Tris.
-Kochanie poczekasz na zewnątrz?-spytałem się ukochanej.
-To wy jesteście razem? Od kiedy?-zadawał pytania.
-Tak jesteśmy. Od dzisiaj-powiedziała z uśmiechem Vicki. Pocałowałem ją w policzek i wyszła.
-Więc poproszę najpiękniejszy bukiet róż jaki tylko znajdziesz.
-Hmmm...mam chyba taki-odparł i poszedł na zaplecze. Po chwili wrócił z wielkim bukietem róż.

-Dzięki. Ile płacę?
-Na koszt firmy.
-Dzięki wielkie. Wiesz co fajny z ciebie gość. Powodzenia w życiu-powiedziałem.
-Nawzajem.-odparł Tristian a ja wyszedłem. Schowałem bukiet za plecami. Victoria stała i parzyła się na nowożeńców ,którzy jechali wielką limuzyną.
-Kiedyś my będziemy tak jechali-powiedziałem a brunetka momentalnie się odwróciła.
-Louis więcej mnie tak nie strasz!
-Przepraszam skarbie-rzuciłem i wyjąłem kwiaty zza pleców-to dla ciebie.
-Dziękuję ale nie musiałeś.powiedziała i wzięła kwiaty do ręki. Następnie podeszła do mnie bliżej i dała mi soczystego buziaka w usta. Poszliśmy do domu. Gdy tylko weszliśmy do środka Victorię zamurowało. Stali tam...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
I oto kolejny rozdział. Wyszedł mi jakiś długi. Mam nadzieję ,że się podoba. Proszę o szczere komentarze. Kocham GaGa.

poniedziałek, 9 września 2013

Zmieniłam bohaterów!

Chciałam was tylko poinformować ,że zmieniłam bohaterów bo będzie mi łatwiej pisać :D

Rozdział 8

Opowiedziałam jej o One Direction, o Tristan'ie, i ogólnie o wszystkim. Około 19 (czas w NY czyli w Londynie jest 00:00)udałam się z powrotem do domu. Gdy wyszłam już od Marceli postanowiłam zadzwonić do Louis'a.
Jeden sygnał...drugi sygnał...trzeci sygnał...Louis głupku odbierz. Nic. Nie odbierał. Ale dlaczego? Zadzwoniłam do Harry'ego. Nic. Do Liam'a. Nic. Do Niall'a. Nic. W końcu do Zayn'a. No nareszcie!
-Halo?-usłyszałam głos mulata.
-Malik? To ja Victoria! Dlaczego chłopaki nie odbierają?! Co się dzieje?! Co robicie?!-zadawałam masę pytań w końcu usłyszałam głos Louis'a.
-Zayn kto dzwoni?
-Victoria...-powiedział niepewnie.
-Rozłącz się-teraz to Harry.
-Halo? Zayn?!-rozłączył się.O co chodzi? Pewnie już nie chcą się ze mną zadawać. Pobyli kilka dni ze zwykłą dziewczyną i teraz nawet nie odbierają telefonów. Louis mówił ,że mnie kocha. Byłam wkurzona i zarazem smutna. Łzy spływały po moich polikach. Po 15 minutach byłam już w domu. Szybko pobiegłam do swojego pokoju nawet nie rozbierając Sophie. Rzuciłam się na swoje łóżko i zaczęłam płakać w poduszkę. Leżałam tak aż przyszła moja mama.
-Kochanie co się stało?-usiadła obok mnie. Ja podniosłam się do pozycji siedzącej i następni położyłam głowę na jej kolana i ponownie wylewałam łzy.
-Najpierw Lou mówi ,że mnie kocha i mnie całuje a potem nie odbiera telefonów. Dzwoniłam do wszystkich i odebrał Zayn ale Hazza kazał mu się rozłączyć. Oni mnie już nie lubią. Mają mnie dość i moich problemów. Nie chcą mnie już znać.-mówiłam a mama uważnie słuchała głaszcząc mnie po głowie.

*Oczami Lilly (mama Victorii)*
I co ja mam jej powiedzieć "Kochanie oni Cię kochają ale teraz nie mogą rozmawiać bo przygotowują dla Ciebie pokój i nie chcą psuć niespodzianki".
-Kochanie oni nadal Cię kochają a najbardziej Lou. Nie płacz moje po prosu nie mogą teraz rozmawiać. Może mają próby. Przecież to gwiazdy. Nie płacz-powiedziałam i pocałowałam ją w czoło. Wyszłam z jej pokoju. Gdy tylko byłam już w salonie to zadzwoniłam do Louis'a.
-Halo?-usłyszałam jego głos.
-Louis to ja Lilly mama Tori. Słuchaj Victoria teraz leży i płacze. Mówi ,że żaden prócz Zayn'a nie odebrał telefonu a jak Malik odebrał to Harry kazał mu się rozłączyć. Mówi ,że nie chcecie już jej znać i ,że już jej nie kochasz, że kłamałeś mówiąc jej to. Zadzwoń do niej.
-Dobrze. Zaraz zadzwonię. Dziękuję ,że pani mnie poinformowała. Do widzenia.
-Dobranoc-rozłączył się.

*Oczami Louis'a*
Skręcałem szafę i nagle ktoś do mnie zadzwonił. Myślałem ,że to Tori ale myliłem się to byłą jej mama.
-Halo?
-Louis to ja Lilly mama Tori. Słuchaj Victoria teraz leży i płacze. Mówi ,że żaden prócz Zayn'a nie odebrał telefonu a jak Malik odebrał to Harry kazał mu się rozłączyć. Mówi ,że nie chcecie już jej znać i ,że już jej nie kochasz, że kłamałeś mówiąc jej to. Zadzwoń do niej.-mówiła Pani Clark.
-Dobrze. Zaraz zadzwonię. Dziękuję ,że pani mnie poinformowała. Do widzenia.
-Dobranoc-rozłączyłem się.
Od razu zadzwoniłem do Victorii. Jeden sygnał...drugi...trzeci...czwarty...rozłączyła się!
-Kurwa!-krzyknąłem na cały dom. Wszyscy się na mnie popatrzyli.
Powiedziałem im wszystko. Każdy po kolei próbował się do niej dodzwonić ale od żadnego nie odbierała. Postanowiłem, że pojadę do niej. Pobiegłem do mojego pokoju i szybko spakowałem najpotrzebniejsze rzeczy. Zayn odwiózł mnie na lotnisko. Pół godziny później siedziałem już w samolocie i czekałem aż pilot wystartuje.
-Proszę zapiąć pasy-usłyszałem głos stewardessy. Wykonałem polecenie. Podczas drogi jeszcze milion razy dzwoniłem do Victorii. Nadal nie odbierała. Po jakiś 10 godzinach lotu byłem już na miejscu. Spojrzałem na zegarek. Było za późno i na pewno państwo Clark śpią. Nie chciałem ich budzić więc postanowiłem iść do najbliższego hotelu.
#Rano#
Obudziłem się o 10. Wstałem, wziąłem szybki prysznic i ubrałem się. Zszedłem na dół do recepcji oddać kluczyk. Zamówiłem taksówkę. Zadzwoniłem do Pani Clark po adres. Po jakiś 25 minutach byłem na miejscu. Zapłaciłem taksówkarzowi i podszedłem do drzwi. Zapukałem. Po chwili usłyszałem jak ktoś otwiera zamek.

*Oczami Victorii*
(40 minut wcześniej)
Wstałam około 10. Wzięłam szybki prysznic i się ubrałam. Zrobiłam jeszcze delikatny makijaż i zeszłam na dół. Nikogo nie było. Na stole leżała karteczka.

"Kochanie tata jest w pracy a ja pojechałam z Sophie do cioci Jesy. Będziemy późno. Kocham mama"

Poszłam do kuchni już miałam zamiar otworzyć lodówkę ale nagle ktoś zapukał do drzwi. Poszłam otworzyć. Po chwili ujrzałam uśmiechniętego Louis'a.

Już miałam zamknąć drzwi ale Tomlinson mi na to nie pozwolił. Wszedł do środka. Położył torbę na podłogę. Podszedł do mnie i wziął moje drżące ręce. Spojrzał mi w oczy.

-C-co ty t-tu robisz?-wyjąkałam.

-Kocham Cię.-powiedział i zaczął mnie namiętnie całować. Odwzajemniłam to. Oderwałam się od niego.

-Dlaczego ,żaden z was nie odbierał?-spytałam się patrząc mu w oczy.

-Byliśmy zajęci. Przepraszam.

-J-ja myślałam ,że mnie już nie lubicie ,że mnie zostawicie.-znowu zaczęłam płakać. Lou mnie mocno przytulił.

-Nigdy Cię nie zostawimy a szczególnie ja-staliśmy tak i przytulaliśmy się. Potem poszliśmy do kuchni zrobić śniadanie. Już chciałam otworzyć lodówkę i nagle poczułam jak Lou bierze mnie na ręce i sadza na blacie. Nie opierałam się.
-Dziś to ja robię śniadanie-powiedział i cmoknął mnie w nos. Przyglądałam się mu uważnie. Po chwili spostrzegłam się ,że robi omlety.

_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-
I oto kolejny rozdział. Mam nadzieję ,że się podoba. Nie mam teraz za dużo czasu. Muszę się uczyć i próbuję namówić mamę do kupna świnki. Tz. zgodziła się ale ja chce dziś pojechać ale jej się nie chce :D
Leń z niej.... to już wiem po kim to mam :D

piątek, 6 września 2013

Nowe postać!!! (tylko przez kilka rozdziałów)

Hejka miśki :) Przepraszam ,że tak dawno nie dodawałam ale szkoła się zaczęła muszę się uczyć. No wiecie 1 gimnazjum trzeba zrobić dobre wrażenie w nowej szkole :) Musiałam też napisać rozdział na moim drugim blogu ,który pojawi się jutro po południu lub jeszcze dziś wieczorem. Tutaj przez kilka rozdziałów będą nowe postacie. Rozdział pojawi się jutro albo w niedzielę.

Marcela Jones-ma 17 lat. Śliczna brunetka przyjaciółka Victorii. Nie widziały się od 5 lat. Zawsze chciała być modelką.

Cleo Martinez-ma 17 lat. Ładna lecz wredna brunetka. Kocha podrywać chłopaków. Zmienia ich jak rękawiczki. Dawna przyjaciółka Marceli i Victorii.

Logan Blue-ma 17 lat. Były chłopak Marceli. Cleo go uwiodła a później zostawiła. Nadal kocha Marcelę i chce do niej wrócić.

czwartek, 29 sierpnia 2013

Rozdział 7

-Zobaczysz-powiedział Louis. Byłam bardzo ciekawa o co chodzi.

W środku było mnóstwo ludzi spieszących się na swoje loty, czekających na kogoś. Gdy przepchaliśmy się do kasy i kupiliśmy bilety ruszyliśmy w stronę odprawy.

-Będę tęsknić-powiedziałam ze łzami w oczach do Louis'a. Przytuliłam go mocno wdychając zapach jego wody kolońskiej.

-Ja też. To tylko kilka dni. Wytrzymasz-odpowiedział. Widziałam ,że jest smutny. Nasze twarze dzieliło zaledwie kilka milimetrów. Następnie moje usta dotknęły jego warg. Znowu się pocałowaliśmy. Po chwili rozdzielił nas śmiech Sophie.

-Nie płacz-odparł Lou wycierając moje łzy. Wtuliłam się w niego.-Kocham Cię-szepnął do mojego ucha. On mnie kocha tak ja jego. Nie mogłam w to uwierzyć. Wielki gwiazdor pokochał taką zwykłą dziewczynę jak ja.

-Ja ciebie też-odpowiedziałam. Louis mnie puścił. Wziął moje dłonie, podniósł je na wysokości klatki piersiowej i splótł nasze palce.

-Jak przyjedziesz to będą na ciebie czekały dwie niespodzianki. Jedna ode mnie a jedna od nas wszystkich.-powiedział i pocałował mnie w policzek.

-Nie chce wam przeszkadzać ale musimy już iść.-przerwała nam moja mama.

-Idź bo nie zdążycie na samolot-odparł Lou.

Tak bardzo go kocham. Tommo pożegnał się z Sophie i moją mamą i poszliśmy. Z każdym krokiem płakałam coraz bardziej. Wsiedliśmy do samolotu. Usiedliśmy na swoich miejscach. Od razu usnęłam.

*12 godzin później*

Obudziła mnie moja mama.

-Victoria jesteśmy na miejscu-powiedziała.

-Już wstaje-odparłam rozciągając się.
-Proszę zapiąć pasy za chwilę lądujemy-usłyszałam głos stewardesy.
Wykonałam polecenie. Spojrzałam na mojego iPhone. Miałam 30 nieodebranych połączeań. 10 od Louis'a, 5 od Mii, 5 od Cat a reszta od pozostałych z 1D. Zadzwoniłam najpierw do Louis'a.
Odebrał po sygnale.
-Hejka-powiedziałam.
-Hej. Czemu nie odbierałaś. Martwiłem się.
-Spałam. Nie było czym. Właśnie teraz wylądowaliśmy.-odparłam wstając z fotela.
-Aha okey. Ja ci nie przeszkadzam. Papa
-Papa-rozłączył się.

Po jakiś 40 minutach byliśmy w domu a raczej willi.

Od razu na powitanie wyszedł mój tata.
-No nareszcie w domu!-krzyknął uradowany. Przytuliłam go mocno. Tęskniłam.
-Oj tak!-westchnęła mama.
-A to tato jest Sophie córka Jessicy.-podałam nosidełko z małą tacie.
-Jaka ona śliczna!-podziwiał Soph tata.
-Wiem.-powiedziałam z uśmiechem.
-Podobna do Jessicy jak była mała.-zaczęła wspominać mama.
-Dobra wy tu sobie wspominajcie a ja idę się rozpakować.-ruszyłam w stronę schodów. Mój pokój była na pierwszym piętrze.

Weszłam do mojego kochanego pokoju.

Dawno w nim nie byłam. Na szczęście wszystko stoi tak jak stało z tego co pamiętam. Tęskniłam za rodzicami, Los Angeles i moimi starymi przyjaciółmi. Postanowiłam ,że się rozpakuje, umyję, przebiorę i pójdę na spacer.
Podeszłam do wielkiej garderoby.
Miałam już tam pare ubrań. Rozpakowałam walizkę i poszłam do łazienki.

Wzięłam szybki prysznic i w samym ręczniku podeszłam do szafy. Długo się zastanawiałam co włożyć. Wyjrzałam przez okno. Była piękna pogoda. Chwyciłam ubranie i poszłam z powrotem do łazienki. Ubrałam się, zrobiłam delikatny makijaż i zrobiłam wygodnego koka. Zeszłam na dół. Mama robiła naleśniki. Złapałam jednego i zjadłam.
-Mamo gdzie jest Sophie?-spytałam się gryząc posiłek.
-Chyba w ogrodzie bawi się z Nelą.-odpowiedziała i wróciła do gotowania.
Wyszłam na dwór. Mała bawiła się z Nelą tak jak mówiła mama. Nela to mój malutki piesek. Jest on Yorkiem. Jest bardzo malutka. Ma czarną maść i trochę brązowego na brzuszku, naokoło oczu i na końcówkach łapek. Na główce zawsze ma głowie różową kokardkę.

Podeszłam do niej. Gdy tylko mnie zobaczyła od razu do mnie podbiegła. (Nela nie Sophie :) ) Wskoczyła na mnie. Mocną ją przytuliłam. Dawno jej nie widziałam i tęskniłam za nią. Następnie wzięłam Sophie na ręce.
-Księżniczko chcesz iść na spacerek?
-Tiiaaakkk-wykrzyczała. Weszłyśmy do domu.
-Mamo biorę Sophie na spacer.-powiedziałam i poszłam przebrać Sophie. Ubrałam ją w czarne body i brązowe sandałki. Na głowie zrobiłam jej małą kitkę. Zeszłam na dół i wsadziłam do różowej spacerówki. Poszłam do kuchni wzięłam jej picie, chusteczki, kilka zabawek i wyszłyśmy. Po drodze zadzwoniłam do Louis'a. Odebrał po jednym sygnale.
-Halo?
-Hej Lou! Co tam?
-A dobrze a u ciebie?
-Spoko. Właśnie idę z małą na spacer. A wy co robicie?
-Nudzimy się. Bez ciebie jest smutno.
-Ooo dziękuję bardzo. Nie kłam kochanie bo ja słyszę śmiechy chłopaków.
-Yyyy....Cisza Victoria dzwoni tępe głupki!!!
-Nie musisz na nich krzyczeć.
-Muszę.
-Louis!
-Co?
-Nic. Dobra ja kończę. Nie będę wam przeszkadzać w rzekomym nicnierobieniu.
-Dobra. Zadzwoń później. Papa
-Zadzwonię. Papa
Rozłączył się. Zauważyłam ,że przechodzę właśnie pod domem mojej starej przyjaciółki. Postanowiłam zapukać do drzwi. Chwilę później otworzyła mi śliczna, nie za wysoka, brunetka. Cała była zalana łzami.
-Marcela?-spytałam.
-Tak.-powiedziała szlochając dziewczyna.
-To ja Victoria. Victoria Clark.
-Tori!?-wykrzyknęła.
-Tak to ja. Co się stało?
-Wejdź to wszystko ci opowiem.
Zaprosiła mnie do środka. Mieszkała w willi.

Usiadłyśmy w ogromnym salonie.
-To co się stało?-spytałam ponownie.
-Pamiętasz Logana?-zadała mi pytanie. Logan to nasz dawny kolega z klasy. Pamiętam ,że Marcela się w nim podkochiwała.
-Tak. Pamiętam.
-Ja z nim chodziłam. A pamiętasz Cleo?-Cleo też pamiętam. Była to ładna brunetka kiedyś się z nią przyjaźniłyśmy. Ale w końcu znalazła chłopaka i my już jej nie obchodziłyśmy.
-Tak.
-On mnie z nią zdradził.-ponownie zaczęła płakać. Przytuliłam ją.
-Ciii... nie płacz już. Marcela...-popatrzyła się na mnie ocierając łzy i nadal szlochając-on nie był ciebie wart. Znajdziesz sobie lepszego i ładniejszego chłopaka. Obiecuję.-przytuliłyśmy się.
-No dobra. To opowiadaj co u ciebie.-opowiedziałam jej wszystko co wydarzyło się w ostatnich 5 latach bo tyle się nie widziałyśmy.

________________________________________
No i jest następny rozdział. Przepraszam ,ze tak długo czekaliście ale nie miałam weny. Nudny jak flaki z olejem wiem. Dziękuje ,że czytacie tego beznadziejnego bloga. Następny rozdział za kilka dni.

sobota, 10 sierpnia 2013

Rozdział 6

*Następnego dnia*

*Oczami Louis'a*
Byłem trochę wkurzony na Nialla ale już mi przeszło. Dziś Victoria wychodzi ze szpitala. Postanowiliśmy zrobić jej imprezę niespodziankę. Leniwo wstałem z łóżka i pomaszerowałem do łazienki. Wziąłem szybki prysznic i podszedłem do szafy. Założyłem krótkie, szare spodenki, białą bluzkę w czarne paski i białe converse. Gotowy zszedłem na dół. Chłopaki jedli śniadanie. Podszedłem do szafki i wyjąłem płatki i miskę. Następnie pomaszerowałem do lodówki i wyjąłem mleko. Zalałem płatki białą cieczą (bez skojarzeń proszę :D ) i usiadłem przy stole. Gdy wszyscy skończyli już jeść postanowiliśmy pojechać do domu Victorii. Dom jest pusty bo mama Tori zabrała Sophie ze sobą. Postanowiliśmy przejść się na pieszo bo to bardzo krótka droga.
-Ej patrzcie!-krzyknął Hazza gdy dochodziliśmy do domu Victorii-To samochody przeprowadzkowe!
Wielkie ciężarówki jechały do domu Tori. Zauważyłem tam samochód jej mamy. Szybko tam pobiegliśmy.
-Dzień dobry.-powiedzieliśmy chórem do mamy Vicki.
-Dzień dobry chłopcy-odparła zadowolona pani Clark.
-Co tu się dzieje?!-spytałem się troszkę zdenerwowany.
-Postanowiłam ,że Victoria zamieszka z nami w Los Angeles-rzekła z uśmiechem mama Tori.
-Ale dlaczego!-krzyknął zdruzgotany Niall.
-Bo ja tak postanowiłam.
-Nie o to chodzi! Dlaczego wynoszą kuchnię!?!?!
-Nie wiem.-odpowiedziała obojętnie pani Clark. Byłem wkurzony.
-A Tori o tym wie?-spytał się Zayn.
-Nie.-rzekła kobieta. Miałem pewien pomysł. Miałem nadzieję ,że się zgodzi.
-Proszę pani-zacząłem niepewnie-mam pomysł. Wiem ,że pani się o nią martwi. A gdyby Victoria zamieszkałą u nas...
-Nie. Ona się nie zgodzi.-powiedziała mama Tori.
-Zadzwońmy do niej.-zaproponował Niall. Wszyscy się zgodzili. Wystukałem numer Vicki na telefonie i nacisnąłem zieloną słuchawkę. Po jednym sygnale odebrała. Włączyłem na głośnik.
-Halo?
-Hej Victoria tu Louis. Mam do Ciebie pytanie. Wolałabyś mieszkać z nami w domu czy z rodzicami w Los Angeles?
-Pewnie ,że u was. Nie chce znowu mieszkać z rodzicami bo oni mi wszystkiego zakazują. Myślą ,że jestem małą dziewczynką. A po co pytasz?
-A tak sobie. To do zobaczenia dziś wieczorem. Przyjadę po ciebie.-powiedziałem i rozłączyłem się. Zauważyłem ,że pani Clark ma łzy w oczach.
-Niech pani nie płacze-pocieszał ją Liam.
-Widzi pani?! To Tori może z nami zamieszkać?-spytałem się.
-Tak.-na te słowa wszyscy skakaliśmy z radości.
Gdy tylko pani Clark pojechała z Sophie do Victorii zabraliśmy się do przygotowywania pokoju dla Tori. Na szczęście w naszej willi były dwa wolne pokoje więc mogliśmy jeden z nich wykorzystać. Ja i Zayn pojechaliśmy po farby i ozdoby do jej pokoju a Liam. Niall i Harry posprzątać w pustym pokoju.
Kupiliśmy farby, nowe meble i różne ozdoby. Po dwóch godzinach zakupów wróciliśmy do domu. Zanieśliśmy zakupy do pokoju Tori. Najpierw pomalowaliśmy ściany. Mieliśmy kilka godzin wolnego czasu więc postanowiliśmy posprzątać na dole i przygotować kilka rzeczy na imprezę niespodziankę.
Dziś Victoria wychodzi ze szpitala a jej pokój jest jeszcze nie gotowy więc postanowiliśmy ,że jej mama zabierze ją na dwa dni do Los Angeles.
Spakowałem kilka rzeczy Tori do torby i pojechałem do szpitala. Po jakiś 20 minutach byłem na miejscu. gdy tylko wszedłem do środka ujrzałem brunetkę wychodzącą z szpitalnego pokoju. Szybko do niej pobiegłem. Gdy tylko mnie zobaczyła rzuciła się mi na szyję.

Tęskniłem za jej bliskością, delikatnością. Delikatnie postawiłem ją na ziemi.
-Tęskniłam za tobą-powiedziała patrząc mi w oczy.
-Ja za tobą też-odpowiedziałem przybliżając swoje usta do jej malinowych warg. Nasze twarze dzieliło kilka milimetrów. Victoria przybliżyła się do mnie bardziej i pocałowała. To było coś niesamowitego.

*Oczami Victorii*
Pocałowałam go. To było cudowne. Przez jakiś czas wpatrywaliśmy się w swoje oczy. Gdy się ocknęliśmy a moja mama nam pomogła. Spletliśmy nasze dłonie, Louis chwycił wielką torbę i wyszliśmy ze szpitala. Louis podbiegł do samochodu. Otworzył mi drzwi a potem mojej mamie. Włożył torbę do samochodu i wsiadł na miejsce kierowcy. Jechaliśmy w całkowitej ciszy. Po jakiś 20 minutach byliśmy chyba na miejscu bo Louis się zatrzymał i wsiadł z samochodu. Otworzył mi drzwi następnie mojej mamie a potem pomógł mamie wyjąć Sophie. Wyjął jeszcze torbę i ruszyliśmy do ogromnego budynku. Przeszłam jeszcze kilka kroków i już wiedziałam gdzie jestem. Na lotnisku. Ale po co?
-Mamo dlaczego jesteśmy na lotnisku?-spytałam się mojej mamy.
-Jedziemy do Los Angeles.-odpowiedziała.
-Ale jak to? Po co?-byłam bardzo zdziwiona.
-Bo przez kilka dni będziesz mieszkać u mnie-odparła moja rodzicielka.
-Czemu?
-Zobaczysz-powiedział Louis. Byłam bardzo ciekawa o co chodzi.

_____________________
Przepraszam, że tak długo czekaliście. Nie miałam czasu i rodzice zabrali mi laptopa. Dopiero co wróciłam od kuzynki. Naprawdę was przepraszam. Obiecuję, że będę dodawała częściej rozdziały.

czwartek, 1 sierpnia 2013

Liebster Blogger Award

Zostałam nominowana do Liebster Blogger Award, czyli :„Nominacja do Liebster Award jest otrzymywana od innego blogera w ramach uznania za „dobrze wykonaną robotę”. Jest przyznawana dla blogów o mniejszej liczbie obserwatorów, więc daje możliwość ich rozpowszechnienia. Po odebraniu nagrody należy odpowiedzieć na 11 pytań otrzymanych od osoby, która Cię nominowała. Następnie Ty nominujesz 11 osób (informujesz ich o tym) oraz zadajesz im 11 pytań. Nie wolno nominować bloga, który Cię nominował.”.

Pytania od http://pomimoboluszczesciewzyciu.blogspot.com

1. Od kiedy prowadzisz bloga?

1.Tego od kilku tygodni. Mam też drugiego, którego prowadzę jakieś cztery miesiące.

2. Ulubiona piosenka?

2.Nie mam ulubionej.

3. Ulubiony piosenkarz/piosenkarka/zespół?

3.One Direction i Pitbull.

4. Masz jakieś zwierze?

4.Tak. Chomika, rybki i pieska.

5. Masz jakieś hobby? Jak tak, to jakie?

5.Kocham grać na keyboardzie i rysować a od pewnego czasu grać w piłkę nożną.

6. Jakiej muzyki słuchasz?